Onmacht en Respect: Tijd voor Verandering
Onmacht. Dat is het gevoel dat de gang van zaken rondom de AZC-plannen Bedum mij geeft.
Ik kan me levendig inbeelden wat de inwoners van Bedum doormaken. De verhalen van mensen die hieronder lijden raken me diep. Meer dan eens moest ik een traantje wegpinken bij de gedachte aan hun situatie.
We hebben het college vorig jaar het vertrouwen gegeven dat zij zorgvuldig hiermee zouden omgaan. Daarbij was een helder adviesrapport leidend: ga eerst met inwoners om de tafel voordat er überhaupt een potentiële locatie wordt gekozen. Toch lijkt het college dit advies terzijde te hebben geschoven.
We hebben hen zelfs extra ruimte gegeven door te respecteren dat zij liever niet hadden dat we de memo begin februari al zouden delen. Maar dat respect bleek niet wederzijds. Een eenvoudige vraag die ik stelde over een mogelijke beleidsafwijking is tot op heden niet beantwoord. Weer een moment van onmacht. Het college lijkt zijn eigen koers te varen, zonder respect voor de inwoners en zonder respect voor (een deel van) de volksvertegenwoordiging die door diezelfde inwoners is gekozen.
Zelfs mijn verzoek om als toehoorder aanwezig te zijn bij het persmoment werd botweg geweigerd. Het argument? “Jullie zijn al eerder geïnformeerd.” Een schrijnend contrast met andere bestuursorganen waar persmomenten gewoon openbaar en zelfs live gestreamd worden. Weer een teken van onmacht en disrespect.
Als kleine oppositiefractie met slechts twee zetels proberen wij op te komen voor onze inwoners. Maar de gevoelens die wij delen worden lang niet altijd door de meerderheid in de raad gedragen. Initiatieven die in onze ogen brede steun onder de bevolking genieten, verdwijnen daardoor in de prullenbak. Ondertussen worden andere plannen doorgedrukt waar wij, en velen met ons, serieuze bedenkingen bij hebben.
Ik zit hier niet voor mijzelf, niet voor een zetel, niet voor een vergoeding. Ik zit hier omdat ik geloof dat het beter kan en moet voor onze inwoners. Maar heb ik daarin gelijk? Of ben ik slechts een roepende in de woestijn?
Waarom luistert dit college niet? Niet naar experts die andere gemeenten al succesvol hebben begeleid. Niet naar inwoners die in onzekerheid leven en vrezen voor wat komen gaat. Niet naar raadsleden die slechts een simpele vraag stellen. Wil dit college werkelijk blijven regeren vanuit een ivoren toren?
Naast onze fractie zijn er nog 27 raadsleden. Ik roep hen op: laten we samen optrekken. Laten we onze gemeente mooier, inclusiever en menselijker maken. Willen jullie dat ook?
Op elk moment hebben we de kans om het verschil te maken. Wij hebben als hoogste orgaan de mogelijkheid om het college op te dragen ons te respecteren. We kunnen zeggen: doe je huiswerk, luister naar inwoners en werk samen aan een betere gemeente.
Willen we nu verandering brengen en onze inwoners vertegenwoordigen zoals de grondwet ons opdraagt? Of wachten we tot het volgende keuzemoment in maart 2026? Eén ding is zeker: als wij het nu niet goed doen, dan zal ik mij er vol voor inzetten om naast onze twee zetels minstens dertien extra betrokken inwoners in de raad te krijgen. Want alleen samen kunnen we de juiste knopen doorhakken.
De keuze is aan ons. De tijd voor verandering is nu.
Jarko ter Veen
Raadslid Lokaal-Sociaal