“Kom je kijken Lin?” vroeg Massoud mij, “Je bent van harte welkom bij de dames van het walking football van SV Bedum”. Nou dat was het zeker, een warm welkom en meer. Om te begrijpen wat de kracht is van walking football moet je het een keer meemaken. Prachtig om te zien hoe ze het in Bedum echt voor alle generaties mogelijk maken om mee te kunnen sporten.
Wanneer ik ergens nieuw binnenkom vind ik dat altijd een beetje spannend, maar dat was hier na de eerste minuut het veld oplopen weg. Opvallend is de ontspannen sfeer, de vele lachende gezichten van de spelers en de betrokkenheid van de mensen die ik gesproken heb.
Trainer Jan legt met trots uit hoe ze dit in de loop der jaren opgebouwd hebben, hoe groot de maatschappelijke waarde is van walking football. Want naast het goede samenzijn, trainen en spelen, steunt men elkaar in moeilijke tijden, mooie voorbeelden van onderlinge betrokkenheid komen voorbij.
Onbegrijpelijk is het dan ook te horen dat het maar moeilijk contact krijgen is met het Hogelandster Beweegteam van de gemeente. Laat staan dat er samengewerkt wordt. Doodzonde, want ze hebben inmiddels in Bedum iets ontwikkeld waar het hele Hogeland van zou moeten kunnen profiteren.
Het spel zelf is laagdrempelig en toch uitdagend, het is niet alleen maar voor 65-plussers maar eigenlijk voor iedereen een leuke manier om te bewegen. Ook voor mensen die net zoals ik nooit iets met voetbal hadden.
Met Massoud en Jan spreek ik over de keren dat er nieuwkomers meespeelden, dat ze hopen daar meer vervolg aan te geven in de toekomst. Samen constateren we dat er ook drempels zijn. Maar waar anderen vaak uitgaan van “het kan niet”, denken deze twee heren hardop na over hoe we samen zulke drempels kunnen verlagen of weghalen.
Mooi is ook om te zien hoe gedurende de training mensen even aanwaaien. Zo komt Geert al 50 jaar bij de club, vertelt hij mij later, dropjes brengen voor de voetballende dames, en hij tovert bij iedereen een lach op het gezicht. Ondanks de vrolijkheid die hij brengt hebben we een gesprek over serieuze dingen, persoonlijke zaken, want dat is wat de sfeer is, daar op donderdagmiddag in Bedum. Hij legt uit hoe belangrijk hij het vindt dat iedereen die dat wil welkom is en deel kan nemen en met respect behandeld moet worden.
Het is onvoorstelbaar veel werk wat de vrijwilligers van de club verzetten, hoe ze van niets toch nog íets weten te maken, want de accommodatie is echt af. Hoe het schoon en fris is voor zover dat kan, maar je voelt de pijn. “Snap je nu je dit gezien hebt Linda, dat we ons soms schamen als we andere clubs ontvangen?” Ja ik snap het en voel het bijna, want vandaag is me eens te meer duidelijk geworden dat het niet alleen maar een spelletje is: De rol van SV Bedum is groot en waardevol in het leven van een flink aantal mensen. Daar zijn ze terecht trots op, en daar hoort ook een gebouw bij wat daar ruimte aan geeft. Gezelligheid, lol, betrokkenheid, sporten en bewegen, alles komt samen.
Na afloop drinken we een bakkie met z’n allen in de bestuurskamer en eigenlijk vind ik het zo jammer dat het voorbij is, dat ik een belofte doe om terug te komen. Niet op bezoek maar om een middag mee te trainen met deze ontzettend leuke groep mensen. Ga je mee?
